نکته دویست و هشتاد و دوم : به کجا می رویم؟

نکته دویست و بیست و دوم : من هیچی ندارم

 

روزی شاگردش به ایشان می گوید:

" آقا شما و این عائله سنگین ... "

و جواب می شنود  :

" وقتی چیزی ندارم احساس نیاز بیشتری به خدا می کنم و التفاتم به خدا بیشتر است و خدا هم به من توجه بیشتری دارد. "
 این فقر ، این نیستی ، این احتیاج و نیاز مداوم برای او توحید به ارمغان می آورد و از او شخصیت متواضعی می سازد که تا آخر سخنش همین است :

« من هیچی ندارم »

و به عبارت دیگر یعنی من هر چه دارم از اوست ...
به علامه هم با آن وضعیت فقر و خانه اجاره ای می گوید :

" تو با این همه تجمل به جایی نمی رسی "
 او معنای این کلام سیدالشهدا (علیه السلام) را خوب درک می کند که :

" إلهی أنا الفقیر فی غنای ، فکیف لا أکون فقیراً فی فقری ! "

ای خدای من !

در وقت غنا و ثروت فقیرم و به تو محتاجم

چه برسد به هنگام فقر و بینوایی .

نکته صد و شصت و نهم : معرفت دین

معرفت دین ، معنویت است.

پ.ن : بیابید رابطه ی دین ، معنویت و عقلانیت را...

پ.ن 2: بیابید رابطه ی دین ، معنویت و توسل را...

پ.ن 3: بیابید رابطه ی دین ، معنویت و توکل را...

نکته صد و سی ام : معنویت پایة تکامل است

... با توجه به این معنا و مبنا، معنویت گرایی عالم باطن، موطن حیات معنوی است و از نظر قرآن، معنویت پایة تکامل است؛ معنویتی که در پرتو شریعت جامع و کامل اسلام شکل گرفته و هدایت حقیقی انسان را می سازد و عقل و ارادة انسان در ایمان و عشق او به خدا و جهان ماورا، نقش برجسته و بن یادین دارد . 

از این رو، اصالت معنویت بر پایة اصالت شریعت (دین اسلام )، حقیقت جاودان دارد . معنویتی که استعدادهای عقلانی، اخلاقی، دینی، هنری، ذوقی، خلاقیت و ... را در انسان رشد داده و به فعلیت می رساند. (رودگر1387،  ، ص 113)