نکته صد و بیست و پنج : ساعت دوازده شب ، ساعت صفر

... نگاهی به دستمال گلدار و رگهای بیرون زده  انداخت ، اشک چشمانش را گرفت و آرام زیر لب گفت: "مریم چرا..."

ساعت یازده و نیم را نشان می داد

دیگر بدنش مورمور نمی شد ، احساس درد نمی کرد، اتاق دور سرش نمی چرخیدو نفس هایش معمولی بودند...

سرنگ را در کیفش گذاشت ، پارچه قرمز را باز کرد و به آن نگاهی انداخت کمی در گلهای ریز آن دقیق شد ، به یاد تصمیمش افتاد نگاهی به ساعتش انداخت ، آرام گریست...

ساعت دوازده شب ، ساعت صفر

پ.ن : اولین پست "martt.ir" هست. این داستان را خیلی وقت پیش نوشتم و امروز دوباره خواندم اگه دوباره داستان را بازنویسی کنم همین خواهد بود.

پ.ن 2: ابتدا "خسته ی تنها" برگرفته از روح این داستان بود اما بعدا ضمیر اصلی "خسته ی تنها" را پیدا کردم که در وقت مناسبش به آن اشاره خواهم کرد!