نکته دویست و بیست و دوم : من هیچی ندارم

 

روزی شاگردش به ایشان می گوید:

" آقا شما و این عائله سنگین ... "

و جواب می شنود  :

" وقتی چیزی ندارم احساس نیاز بیشتری به خدا می کنم و التفاتم به خدا بیشتر است و خدا هم به من توجه بیشتری دارد. "
 این فقر ، این نیستی ، این احتیاج و نیاز مداوم برای او توحید به ارمغان می آورد و از او شخصیت متواضعی می سازد که تا آخر سخنش همین است :

« من هیچی ندارم »

و به عبارت دیگر یعنی من هر چه دارم از اوست ...
به علامه هم با آن وضعیت فقر و خانه اجاره ای می گوید :

" تو با این همه تجمل به جایی نمی رسی "
 او معنای این کلام سیدالشهدا (علیه السلام) را خوب درک می کند که :

" إلهی أنا الفقیر فی غنای ، فکیف لا أکون فقیراً فی فقری ! "

ای خدای من !

در وقت غنا و ثروت فقیرم و به تو محتاجم

چه برسد به هنگام فقر و بینوایی .