نکته دویست و هجدهم : این روزهایم... ( به همین سادگی...)
سلام
شما را دعوت می کنم به خواندن "یک روز عادی" از "این روزهایم" که در وبلاگ "ستاره ی قریب" خواندم و با اجازه نشرش می دهم. پس همین الآن تشریف ببرید ادامه مطلب...
وقتی زمین وزمان دست به دست هم میدهند تا سخت امتحان شوی وهرآنچه ممکن است درطول یکسال یکباربرای هرانسانی رخ بدهدبرای تو یکجا نازل میشود وتو حواست هست که سر این امتحان فقط تویی ومراقب "خدا "
وچه شیرین که تنهایک نفر محرم دلواژه های توست
وتو دوست داری مثل هندسه مناظر،ازاین امتحان هم نمره ی توپ بگیری ومیکشی خودت را که قدرکفایت دهان بازکنی
وتنهاراه خودسازی ،روی سایلنت رفتن است ونجوا با یکتای بی همتا...
تفاوت آدمها در ظهورشان است
یعنی هرکه، هرچه در وجود دارد تراوش میدهد
وطوبی به کسی که سرمایه اش زدودن غمهای خلق باشد
هیچ چیز شیرین تر از آن نیست که وقتی بغض تا نوک چشمانت آمده و طرف مقابل همه وجودت را سوزانده وتو تنها صرفا جهت دفاع از خود چندجمله ای اداکرده ای ،درحالیکه قدرت داری شل وپلش کنی ،اما با علم به نادانی اش سکوت میکنی ومابقی را با تمسک به" والکاظمین الغیظ والعافین عن الناس" درخودت فرو برده ای وباتوسل به حدیث "وقت عصبانیت موقیعت راتغییردهید "،تقواپیشه میکنی وازمحل دورمیشوی و،خیلی ناگهانی ومسرت بخش فرشته ای از جنس ذکور وارد میشود و بغل باران وماچ بارانت می کند وقربان صدقه ی خستگیهایت میرود ومی گوید" قربون آبجی خودم برم "واز آنجایی که تو نازت زیاد است تنها 40درصد غصه هایت را فراموش میکنی و زحمت مابقی می افتد گردن همسر گرام...
واو هم خودکشی میکند تا 60درصد باقیمانده را حل وفصل کند و این درحالیست که او تنها ازیکی از دردهایت باخبراست وهمان را میتواند رفع ورجوع کند که البته علت اصلی داغان شدنت همان بوده و تو بقیه را قورت داده ای وتنها ماهیها از رازهای درونت خبردارند ودائم به خودت گوشزد میکنی که جنبه داشته باش ،کربلا رفته ای که صبرت شونصد برابر قبل باشد وهر چیزی را بهایی است وحالا وقت امتحان توست
وتو روزها وشبها را به شدت فکر میکنی به بدیهای خواسته و ناخواسته ی خلق وخوبیهای آدمهایی که روی خودشان کارکرده اند
وتازه بعد از چن روز ،همان که جگرت را کباب کرده ،نمیدانم خواب دیده یا فیلم هندی ،یادش می افتد عذرخوهی کند وفردایش آن دیگری و....
اماچه سود
بعضی وقتها که نه ،بیشتر وختها خیلی زود دیرمیشود... خیلی زود...
"استعینوا بالصبر والصلاه وانها لکبیره الا علی الخاشعین"
فاطمه السادات
